Φόβο, απελπισία και θυμό προκαλούν στους Έλληνες τα κυβερνητικά μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν τα γερμανικά ΜΜΕ.

Εγώ πραγματικά δεν ξέρω πιό από τα παραπάνω συναισθήματα είναι το πιο εκρηκτικό Γιατί είμαι βέβαιη ότι κάποια στιγμή θα προκληθεί η έκρηξη.

Τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο δρόμο, οικογένειες ολόκληρες αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανέχειας.Γι αυτά σε ψηφίσαμε βρε Γιωργάκη ; Δεν θα ξεχάσω τον Οκτώβρη του ΄81 τότε που ο πατέρας σου, δεν ήμουν ποτέ θαυμάστρια του, έφερε την ελπίδα στον απλό κόσμο. Θα μου πεις, δανεική ελπίδα. Ίσως, αλλά δεν παραδόθηκε αμαχητί ποτέ. Και εσύ, έτσι εύκολα τα παρέδωσες όλα. Κάτι ψέλισες για ένα πιστόλι στο τραπέζι και εγώ θυμήθηκα το πιστόλι στον κρόταφο σου, τότε το ΄67, αλλά δυστυχώς διαψεύστηκα. Δεν ξέρω αν σε πιάσαν (και μαζί με σένα και μας) κορόιδο βρε Γιωργάκη, αν είσαι απλά επιπόλαιος ή αν όλα αυτά τα κάνεις βάσει σχεδίου.Όμως, εγώ που είχα κάποιες ελπίδες ότι θα αλλάξεις τα πράγματα και σε αντιμετώπιζα με μεγάλη επιείκια το ομολογώ, ίσως να είμαι και από τις τελευταίες της παρέας εδώ στην Φυλής που σε δικαιολογούσε, τώρα καταλαβαίνω ότι τα έκανες μούσκεμα. Τι θα πούμε στα παιδιά, μου λες ; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις λογικές απαιτήσεις τους, για μία ζωή με τα στοιχειώδη, όπως κρατική μέριμνα για δουλειά, κοινωνική ασφάλιση, ισότητα ; Δεν είναι παράλογα πράγματα, τα λέει το σύνταγμα μας.Μήπως τελικά η μόνη λύση είναι η επανάσταση ; Α και ειλικρινά λυπάμαι τους γερμανούς, που δεν θα βρίσκουν γκρικ λάβερς και νικς δε γκρικς και ζόρμπα δη γκρικς για να διασκεδάζουν, αλλά οργισμένους και απογοητευμένους και φοβισμένους γκρικς. Βλέπεις, είμαστε ένας λαός σε κατάθλιψη πλέον. Όπως είπε και κάποιος, σοφός σίγουρα, ταξιτζής και εγώ τον άκουσα με ανοικτό στόμα, γιατί η διαπίστωση του ήταν και δική μου, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει : "- Βλέπεις πια κανέναν να χαμογελάει στο δρόμο ;" Και λέω εγώ ότι, εκτός από θυμό, απελπισία και φόβο, βιώνουμε και συναισθήματα που μοιάζουν με αυτά του πένθους, όποιος το έχει περάσει γνωρίζει. Πένθος για αυτά που χάσαμε, την περηφάνεια μας (θυμάσαι αλήθεια τα περήφανα γηρατειά ; πάνε αυτά, λαστ γήαρ), την σιγουριά μας, την ανεξαρτησία μας. Και πάνω απ' όλα την αξιοπρέπεια μας.Άντε και καλά σαράντα.

*από το: τσατσά στο μπουρδέλο
 http://tsa2stobourdelo.blogspot.com/2010/08/blog-post_18.html